Terapia humanistyczna – główne założenia
Podstawą terapii humanistycznej jest założenie, że każdy człowiek jest wyjątkowy i ma potencjalne zdolności zdrowego, twórczego rozwoju. Ludzie mają problemy, ponieważ przyjęli pewne warunki, wartości, normy, które stoją w sprzeczności z ich rzeczywistymi potrzebami.
W terapii humanistycznej zwraca się szczególną uwagę na kwestie ludzkich ambicji i samorozwoju, autonomii, kreatywności itp.
Głównym motywem pracy w duchu humanistycznym jest bezwarunkowe zrozumienie, empatia i akceptacja pacjenta, jako czującego, świadomego i potrzebującego ciepła człowieka. Pacjent ma prawo do swojej autonomii, wolnej woli, jest traktowany podmiotowo.
Terapia humanistyczna – dla kogo?
Terapia przeznaczona jest dla osób poszukujących wsparcia w trudnych sytuacjach życiowych. Dla osób z zaburzeniami natury psychicznej, np. nerwicą, depresją, zachowaniami kompulsywnymi np. ….alkoholizm, seksoholizm, pracoholizm itp.
Pomoże osobom cierpiącym ze względu na trudną i bolesną przeszłość, np. dzieciom z rodzin alkoholowych (tzw. DDA), osobom wywodzącym się z rodzin dysfunkcyjnych, naznaczonych przemocą, niepełnych.
Jest też dla tych, którzy nie potrafią stworzyć trwałego związku, są samotni lub mają problemy w relacjach z bliskimi.
Pomoże tym, którzy pragną się rozwijać, poszukują dróg samorealizacji.
Terapia humanistyczna – cele i efekty
Carl Rogers, twórca tego podejścia, mawiał: „Jesteś jak kaktus, który chce być kangurem. Jesteś kangurem, który chce być różą”. Pacjent w czasie terapii ma zaakceptować siebie. Zniwelować rozbieżność między tym, co robi a czego potrzebuje. Terapeuta jest po to, żeby zapewnić pacjentowi bezwarunkową akceptację. Pacjent czuje: „Muszę być kimś innym, żeby być dobrym”. Terapeuta mówi: „Taki, jaki jesteś, jesteś OK”.
Cele
Celem jest taka zmiana postawy wobec samego siebie, która umożliwi wykorzystanie naturalnego potencjału i indywidualnych pragnień, których realizacja była utrudniona lub zablokowana. Terapia nie ma na celu wyłącznie rozwiązywanie problemów pacjenta, terapeuta, jako towarzysz wspiera, asystuje w procesie rozwoju osobistego klienta.
Metoda
Terapeuta pracujący w tym podejściu ma dużą dowolność w doborze technik terapii. Dostosowuje je indywidualnie z każdym pacjentem. Nie stosuje form nacisku ani nie podejmuje decyzji za pacjenta. Nie krytykuje ani nie ocenia.
Klient sam decyduje, ile czasu chce poświęcić na rozmowę o danym problemie. To także on decyduje, czym się chce zająć w trakcie sesji terapeutycznej.
Czas
Terapia humanistyczna może być zarówno długa jak i krótkoterminowa. Może trwać kilka lub kilkanaście miesięcy, zależnie od problemu, z jakim przychodzi dana osoba. Spotkanie trwa 50 min i odbywa się najczęściej w odstępach, co tygodniowych.
Etyka pomocy psychologicznej
W relacji terapeutycznej:
- Pojawia się życzliwość, ale nie jest to koleżeństwo.
- Pojawią się szczerość, ale nie jest to przyjaźń.
- Pojawiają się w niej silne uczucia, ale nie jest to miłość.
- Pojawiają się zwierzenia z tajemnic, ale nie jest to spowiedź.
- Pojawią się zaufanie i nadzieje ( będę szczęśliwy), ale nie jest to czarodziej ani lekarz.
- Występuje w niej ktoś lepiej obeznany ze światem psychicznym, ale nie jest to relacja „mistrz i uczeń”
- W relacji terapeutycznej jedna osoba wzrasta, ale nie jest to relacja
„rodzic dziecko” - W relacji terapeutycznej terapeuta pomaga
radzić sobie w życiu/ z życiem, ale nie jest to relacja „wspólników” - W relacji terapeutycznej terapeuta gromadzi dużą wiedzę, ale nie jest to sytuacja badawcza
Relacja terapeutyczna – jest
Relacją wyjątkową i specyficzną, jedyna w swoim rodzaju, posiadającą właściwości lecznicze. Jest niepowtarzalnym, autentycznym spotkaniem dwojga ludzi – Terapeuty i Pacjenta- spotkaniem pełnym zrozumienia i akceptacji. To niepowtarzalne spotkanie jednocześnie proste i twórcze w swej formie, prowadzi do zyskania świadomości „tu i teraz” we wszystkich jej wymiarach: emocji, ciała, myśli i zachowań, prowadzi do połączenia ich w jedną całość. Jedną całość, którą tworzysz TY.